lifting

Wyjechaliśmy  nad morze w niedzielę po południu, a w poniedziałek rano  już dzwoniły.

- Mamusiu, a co tam robisz?

- Tęsknimy bardzo, kiedy wracasz?

- No tak, u babci jest fajnie, ale  wolałbym być w domu….

- Bawimy się trochę, byliśmy z babcią na spacerze, a na wakacje pojedziemy wszyscy razem?

- No to pa, kocham Cię pa pa!

Odkładam słuchawkę i myślę sobie.

Tak,  kocham je bardzo. Każde w inny sposób, ale oboje równie mocno.

Nie, nie tęsknię za nimi.

Nie, nie mam wyrzutów sumienia.

Tak, chciałabym tu jeszcze zostać.

Tak, dobrze mi samej.

Nie, nie odczuwam żadnego braku.

Nie, nie chcę jeszcze wracać.

Nie sądziłam, że jako domowa kobieta tak bardzo zrobiłam się domowa, że prawie zabrakło miejsca na – kobieta. Kiedy tak jestem sobie sama ze sobą i ze swoim mężczyzną zbliżyłam się bardzo do swojej kobiecej energii. Nie chcę przez to powiedzieć, że dom, dzieci odzierają z tej energii, ale pod wpływem niezmiennie tych samych czynności, trosk i frustracji ta energia spłaszcza się jakoś. Robi się taka jednowymiarowa i nudna. Zapomniałam, jaka może być wspaniała.

Myślę, że wszystkie bardziej lub mniej zapominamy. Jedno dziecko, potem może drugie, nieprzespane noce, choroby, problemy, wiązanie końca z końcem, gary, prasowanie, zniecierpliwienie, kłótnie, warczenie, ubranie byle jakie, szminka skamieniała, tusz do rzęs wykruszony, on plecami odwrócony i w ekran wpatrzony. I łza w poduszkę po cichu.

- Mamusiu, ale dlaczego musicie tam jechać sami, bez nas?

- Musimy, po prostu musimy synku.