poniedziałek, 25 lutego 2013

"na wczasach w tych góralskich lasach"



Tyle rzeczy się dzieje. Tyle czasu minęło i dni, a ja tyle razy upadałam i z upadłych wstawałam. Nawet całkiem dosłownie.
Najpierw zmarła Lucyna Winnicka. W styczniu. Cudowna Lucyna Winnicka z filmu Pociąg. Była staruszką, ale jakoś tak nie spodziewałam się, że ona umrze. Miałam taką fantazję, że kiedyś do Niej napiszę, pojadę, spotkam się i opowiem jak bardzo podobał mi się Pociąg i ile dla mnie znaczy. A teraz już raczej nie……
Potem był wyjazd na ferie. Nie jakieś pitu pitu, ale na narty w Alpy. Dla osoby mającej paniczny lęk wysokości i przestrzeni to po prostu wymarzony relaks. W dodatku to było chyba najbardziej nieodpowiednie dla mnie miejsce w całych Alpach, z jedną jedyną łagodną trasą, która i tak przecinała się z czerwonymi stromiznami. Żadnych łagodnych, delikatnych stoków, tylko wszędzie cholerne stromizny!
Kilka razy o mało nie puściłam pawia, parę razy sparaliżowało mi nogi, aż wreszcie dałam za wygraną i jeździłam na małej łączce na samym dole.
10 minut w górę, 3 sekundy na dół.  Bez kolejki znowu 10 minut w górę i 4 sekundy w dół. I znowu, i tak dalej.
Po jakimś czasie odkryłam, że to może być nawet zabawne po jednej lub dwóch „mocnych” herbatkach.
A potem to nawet polubiłam tą moją łączkę, nawet nie musiałam już jeździć na nartach, siedziałam sobie na leżaczku na białej śniegowej kołdrze i wystawiałam się do słońca.
Co jakiś czas ktoś wpadał na herbatkę, najczęściej mój mąż spocony, zmachany, szczęśliwy zjeżdżał ze szczytu. Posiedział trochę i znowu wsiadał do tej demonicznej gondoli i frunął .
Bez żalu wróciłam do domu.
A potem poczułam delikatne muśniecie oddechu wiosny. Jest jeszcze bardzo daleko, ale używamy wobec niej słowa „jest” i to mi się podoba. Tęsknię za morzem. Mam po kokardę górskich zimowych pejzaży.

A poniżej trochę lansu:



moja łączka z dołu


moja łączka z góry



 szczytuję


 i znowu na łączce