być kobietką

Patrzy przenikliwie na swoje odbicie w lustrze. Po jej minie widzę, że niestety…. Ta fryzura nie pasuje.

Mamusiu……! No przecież, no jak ja wyglądam? Tak nie może to wyglądać, mi chodziło ooo, żeby tu trochę było spięte, a tu troszkę wychodziło, ale na czubku gładko, no i kucyk niżej!

No tak… o jeju! Znowu to samo. O co chodzi?

Kalinko, ale o co chodzi? Jak ty chcesz w końcu te włosy, przecież zrobiłam tak jak chciałaś, no nie wiem już w końcu….

To ja już pójdę lepiej w rozpuszczonych…..

Jej rozczarowanie jest nie do zniesienia.

No dobrze daj spróbuję jeszcze raz, to jak to miało być?

Nie, nie mamusiu, daj spokój, tak już pójdę.

Przegląda się uważnie, z przodu, z boku, z tyłu, poprawia nogawki , naciąga bluzeczkę, sweterek. Sama dobrała wszystkie części garderoby, już od jakiegoś czasu nie pyta nikogo o zadanie. Czasem dobiera zupełnie przedziwne zestawy, nigdy nic nie mówię, nie komentuję, pilnuję tylko, żeby nie było jej zimno lub za gorąco. Zdarza się, że wygląda naprawdę ekstrawagancko i maszeruje do szkoły zadowolona z siebie.

Dzisiejsza stylizacja raczej spokojna i tradycyjna, ale staranna. Kalinka wybiera się do koleżanek, a to nie byle co. Moja, mała kobietka. Siedmioletnia.

Jeszcze niedawno pytała słodko:

Co mam ubrać, mamusiu?

A teraz sama, w skupieniu przegląda, dobiera, wybiera, zakłada, ściąga, znowu ubiera i w końcu oświadcza:

Jestem gotowa!

Początkowo było ciężko, bo na przykład koszulka na ramiączkach i spodnie narciarskie nie mogły razem zagrać…stonowane sugestie z mojej strony powodowały obrazę i szukanie innych wariantów, ale broń boże tych zaproponowanych przeze mnie. Tylko to, co sama wybrała. Jej samodzielność i potrzeba indywidualności zadziwia mnie ciągle. Miło patrzeć na jej pewność w oczach, przekonanie, że tak, właśnie tak jest ok.

Chciałabym, żeby już jej tak zostało i żeby nie musiała przeglądać się w oczach innych, aby budować poczucie własnej wartości. Moja córeczka, dziewczynka, kobietka.