"CZARY MARY BĘDZIESZ STARY"

Wczoraj moja córeczka pierwszy raz pojechała na kilkudniową wycieczkę z przedszkola. Ze swoją Panią, z koleżankami i z moim szalikiem. Zwykłym, niebieskim szalem przesiąkniętym moim zapachem. Sama zdjęła go z półki, powąchała, upewniła się, że mała cząstka mnie pojedzie z nią, wpakowała do swojej torby.

Płakała, bała się, ale nie chciała zrezygnować. Serce zawinęło mi się w supeł, ale byłam twarda  i nie pokazałam po sobie wzruszenia. Tak mi się przynajmniej zdaje.

Kiedy autobus zniknął za zakrętem, wsiadłam do samochodu i ryczałam jak fontanna.

Wiem, że musi iść, rozwijać się, dojrzewać i rosnąć. Będzie się coraz bardziej i odważniej oddalać, a ja muszę na to pozwolić i wspierać ją, chociaż najchętniej schowałabym ją do kieszeni i w ten sposób ochroniła.

W przemijaniu najbardziej dobija mnie bezwzględność i nieuchronność.

I znowu Kondratiuk. Tym razem „Cztery pory roku”. Gdybym miała możliwość rozmowy z tym reżyserem to myślę, że mielibyśmy sobie bardzo dużo do powiedzenia. Uwielbiam jego sposób patrzenia na czas, na to, co dzieje się z życiem człowieka pod jego wpływem.

Stary ojciec, który był taki młody jak on i on, który będzie stary jak ojciec……..To, że ma tego pełną świadomość jest chyba najtrudniejsze. „Czuję się jak szczur w klatce” – mówi do swojej żony, wie, że nie ma ucieczki od nieuchronności czasu.

A ja widzę moją córkę i pewnie trochę siebie w niej. Chciałabym ją ochronić, bo mnie ktoś kiedyś nie ochronił. Wiem, że to niemożliwe, ale kto choć troszkę psychologii liznął to wie, że czasem to uczucie jest bardzo silne.

Dziadkowie zostawili mi w spadku swoje mieszkanie, w którym przeżyłam wiele cudownych chwil jako dziecko. Remont był gruntowny i trwał długo. Początkowo myślałam, że nie przejdę przez to… Wynoszenie rzeczy, kiedyś tak potrzebnych, dzisiaj kompletnie zbędnych. 50 lat wspólnego życia. Jakaś łyżka, jakiś talerz wyszczerbiony, pocztówka z nad morza, szpulka nici, stare gazety, złamany wieszak, rozpruta narzuta na tapczan…..jakieś pół kontenera….

Najchętniej zostawiłabym wszystko tak jak było. Gdyby nie mój mąż, który dla mnie jest łącznikiem z realnym światem.

Życie trwa tu i teraz, Kalina bawi się  świetnie na swoim pierwszym, samodzielnym wyjeździe, sama potrafi zadbać o siebie. Przecież właśnie o to chodzi. Najlepiej chronimy dzieci ucząc je jak mają dbać o siebie gdy nas nie ma. Nas, nadwrażliwych mamusiek J.

Sądząc po tym, co przez telefon mówiła Pani Wychowawczyni odwaliłam kawał dobrej roboty.